Казка-загадка "Хто падказваў у класе?" ад Расціслава Бензярука

У чаратах размясцілася качыная школа. Вывучалі складанне лікаў.

Строгая настаўніца Качка Кіраўна задала пытанне:

- Колькі атрымаецца, калі да «кра» прыбавім яшчэ «кра»?

Не паспелі качаняты ўзняць крыльцы, як нехта падказаў:

- Кра-кра!

- Правільна, - пахваліла настаўніца. - Хто гэта сказаў?

Качаняты маўчалі.

Настаўніца зноў задала пытанне:

- Колькі будзе, калі «кра», «кра» і яшчэ «кра»?

Рыжанькі Качар узняў крыло.

Толькі Качка Кіраўна дазволіла яму адказваць, як нехта звонка зноў прагаварыў:

- Кра-кра-кра!

- Качка Кіраўна, я ведаю, чэснае слова, - заспяшаўся Рыжанькі Качар. - Дык чаго яна падказвае.

І ён скубануў суседачку Шэрую Шыйку за бок. Суседка не захацела цярпець гэтага. Пачалася бойка.

- Навошта падказвала?! А настаўніца падумала, што я не ведаў!

- Не падказвала я, не падказвала! - апраўдвалася Шэрая Шыйка.

- Хопіць біцца! - Качка Кіраўна падбегла да іх парты.

Калі Рыжанькі Качар і Шэрая Шыйка спынілі бойку, настаўніца спытала ў качанят:

- Дык хто падказваў у класе?

Задумаліся качаняты. Дапаможам ім, сябры!

Адгадка ніжэй!

Загадкі пра сняжынкі

Зорка снежна белая 

на рукаў мой узляцела,  

Пакуль нёс яе сюды - 

стала кропляю вады.  

Што гэта за птушка,  

Што сонца баіцца?  

Палятала зорка, палятала,  

Села на далоньку і растала.  

На далоні слёзка-крапялінка.  

Гэта не проста зорачка, то -  

Зімой пакрылі мы ўсё:  

Лес, дарогу, поле і луг,  

А як сонца прыпячэ,  

Мы раўчуком пацячэм.  

Ой, зіма усё пабяліла,  

Свет ўвесь коўдрай накрыла.  

З неба ўжо ляцяць пушынкі,  

Усім вядома - то ...  

Мухі белыя ў полі -  

Не жывуць яны ў доме.  

А як сонца прыпячэ -  

З іх вадзіца пацячэ.  

Хто на месцы не сядзіць,  

А нясецца і ляціць,  

Бойка ў танку кружыць,  

Нашых дзяцей весяліць?  

Вядома, гэта такія пушынкі -  

Белыя зімовыя ...  

З неба зорачкі ляцяць,  

І зямлю хаваюць,  

А калі прыйдзе вясна -  

Усе яны растануць.

Загадкі пра снег 2

Белы, як кашуля, 

Пухнаты, як квактуха, 

Крылаў няма, 

А лётае добра. 

 Здзівіўся зайчаня: 

Стала белая зямля. 

Нешта кружыць, нібы пух, 

Нібы зграя белых мух, 

На зямлю ападае, 

Усё старанна хавае. 

Гусі пёры разгубілі - 

Усе падвор'е пабялілі. 

А калі набіў падушку - 

Пацякла вада з-пад вушкі! 

Што гэта? 

Узімку пад нагамі ляжыць, 

А ўлетку яго не знойдзеш. 

Калі падаю я з неба, 

Людзі кажуць: «Так і трэба». 

А ўвосень - так і знай:

Будзе добры ўраджай.

Загадкі пра снег

На дварэ гарою, а ў хаце вадою.

Беленькі абрус усю зямлю накрыў.

Белы, як пярына, халодны, як крыга.

Зваліцца з неба - не разаб'ецца, 

Упадзе ў ваду - расплывецца.

Белае, а не цукар,

Мяккае, а не вата,

Без ног, а ідзе.

Як гэты белы цукар завецца, 

Што з аблокаў зімою трасецца? 

Ой, за лесам за пералескам белая сукенка вісіць. 

У небе аблачынка пралятала, 

белы пух рассыпала, 

наваліла з цэлы мех, 

называюць яго ... 

З блакітнага вулля 

Ляцелі пчолы - 

Белым пакрылі вулкі, 

І хаты, і поле. 

А на яблыні старой 

Сеў адразу цэлы рой! 

Што гэта? 

Загадкі-жарты

У што першы цвік гналі, калі Маскву будавалі? (у плешку)

Ад чаго гусь плыве? (ад берага)

Чаму шапку купляюць? (бо дарам не даюць)

Якая мушка не лятае? (на стрэльбе)

Дзе гарады без людзей, а рэкі без вады? (на глобусе і карце)

Што пасярэдзіне Кіева стаіць? (літара "е")

Дзе сярэдзіна зямлі? (там, дзе стаіш)

Чаму ў Парыжы сена не сохне? (бо Сена - рака ў Парыжы)

Загадкі-пытанні

Які год цягнецца адзін дзень? (Новы год)

Чаго і з сцяны не вырубіш? (ценю)

Што гарыць без полымя? (сонца)

Што бяжыць без повада? (думка, вада)

Што расце без кораня? (камень)

Што расце без цвету? (папараць)

Што зімою камлём уверх расце? (лядзяш)

Што на свеце най мілейшае? (сон)

Што хутчэй за ўсіх на свеце? (думка)

Што самае мякчэйшае? (рука пад галавою)

Без чаго хлеб не спячэш? (без скарынкі)

Хто з барадою родзіцца? (казёл)

Чаго не абнясеш вакол хаты? (вады ў рэшаце)

Без чаго хаты не пабудуеш? (без стуку)

Загадкі загадваюць дзеці

Вісіць сіта не рукамі звіта. (Павуцінне.) 

Ляціць — вурчыць. (Жук.) 

Пад соснамі, пад елкамі ляжыць клубок з іголкамі. (Вожык.)

Паўзун паўзе, іголкі вязе. (Вожык.) 

Летам — шэранькі, зімой — беленькі. (Заяц.) 

Летам апранаецца, зімой распранаецца. (Дрэва.)

Не агонь, а пячэцца. (Крапіва.) 

Ляціць, а не птушка, вые, а не звер. (Вецер.)

Хто гуляе ўсюды на свеце? (Вецер.)

Хто зірнуў так рана ў аконца? (Сонца.)

Хто нас поіць празрыстай вадзіцай? (Крыніца.)

Хто стаіць у зялёных іголках? (Елка.)

 Шчыплюць траўку каля рэчкі 

У цёплых кажушках... (авечкі).

Цёплым сонейкам сагрэта,

Прайшло радаснае... (лета).

Па цвічку тук-ток

Б'е жалезны... (малаток).

Не клубок і не гарлачык,

Хоць і кругленькі наш... (мячык).

Суткі, час

Стаіць дом на дванаццаць вакон, пад тымі вокнамі па чатыры паны, а ў тых паноў па сем вянкоў. (Год, месяц, тыдні, дні.)

Шэрае сукно лезе ў акно. (Світанак.)

Устаў белы бык, у акно пальчык тык. (Дзень.)

Прыйшла чорна маці, усіх паклала спаці. (Ноч.)

На паляне сіняй пасецца конік сівы. (Ноч і месяц.)

У сінім мяшочку шмат белых парасят. (Неба і зоркі.)

Транспартныя сродкі

Бягуць сычыкі, задраўшы лычыкі. (сані)

Бягуць у лясок, задраўшы насок (сані)

Дзве паненкі сыр крояць (сані).

Ляцяць гускі, дубовыя наскі, на неба глядзяць і масла ядзяць. (сані)

Спінка і лаўка, дзве Палагейкі і пяць братоў Панкратоў (сані).

Без калес, а езде (сані, човен)

Еду не дарогаю, паганяю не пугаю, азіраюся назад: следу не знаць. (на чаўне)

Горб гарбаты, на сілу багаты, сто коней не павязе, што горб адзін панясе. (карабель)

Вушы калышуцца, а жывот плыве. (човен)

Ем я вугаль, п'ю ваду, цягну абоз на сто калёс. (паравоз)

Загадкі пра гародніну

Стаіць у агародзе ў зялёным халаце,

А добра прыгледзішся – лата на лаце. (Капуста)

Завітала ў хату пані

Ды ў жоўтым сарафане.

Як пачалі распранаць, 

Сталі плакаць, праклінаць. (Цыбуля)

У бабулі родны брат

Ласкавейшы быццам,

А да слёз давесці рад,

Так, як і сястрыца.

Сам сабе наўме панок,

А прасцей сказаць…(часнок)

Царэўна ў няволі,

у цёмнай каморы.

А косы – на сонцы,

На вольным прасторы. (Морква)

Казка-загадка "Чыя моркаўка?" ад Расціслава Бензярука

Быў сакавік. Раніцай Вавёрка высунулася з дупла і ўбачыла: на суседняй бярозе нехта павесіў моркаўку. Толькі чамусьці белую. «Гэта Заяц, мусіць, павесіў, - вырашыла Вавёрка. - Ён вельмі моркву любіць».

А тут і Заяц некуды спяшаецца.

- Слухай, шарачок, ці не твая моркаўка на бярозе вісіць?

- Моркаўка?! - здзівіўся Заяц. - Не, не мая. Я гэтак высока залезці не магу.

- І то праўда. Хто ж яе павесіў? - задумалася Вавёрка.

- Можа, Дзяцел? Учора чула, як стукаў па бярозе.

Пайшлі Вавёрка і Заяц да Дзятла.

- Дзядзечка, гэта ты ўчора на бярозе, што ля маёй хаты, моркаўку павесіў? - спыталася Вавёрка.

- Моркаўку? Ды не, ніякай моркаўкі я не вешаў. Учора я там толькі крыху бярозавіку папіў, - адказаў Дзяцел.

- Чыя ж моркаўка? - задумаліся ўсе.

- А можа, яна нічыя, - выказала здагадку Вавёрка.

- Як гэта нічыя? Такога не бывае, - не згадзіўся Заяц. - Яе абавязкова нехта павесіў.

- Можа, нехта павесіў - і забыўся? - сказаў Дзяцел. - Дык ты, шарачок, вазьмі яе сабе на абед...

І вось яны зноў ля той бярозы.

- А моркаўка дзе? - запытаў Дзяцел.

- Вунь там, ля самай вяршаліны, вісела. Праўда, Зайка?

- Праўда.

- Значыць, яе забраў той, хто павесіў, - вырашыў Дзяцел.

- Значыць, забраў, - згадзіўся і Заяц.

- А шкада, - сказала Вавёрка. - Які смачны абед быў бы ў цябе, шарачок!

- Нічога, - адказаў той. - Вясной ежы больш, чым зімою.

Ну, хто першы адгадае, што за моркаўка такая? І ці згадзілася б яна на абед Зайцу?

АДГАДКА ДАЛЕЙ!

Загадкі Івана Карэнды

Іван Карэнда — вядомы беларускі пісьменнік. Ён піша вершы для дзяцей. «На загадкі ёсць адгадкі» — так называецца кніжка Івана Карэнды. 

Пыл падняў, галосіць, свішча

Цэлы вечар на дварэ.

Паваліў у садзе вішню,

Паламаў галінкі дрэў. (Вецер) 

Пазнаеш зблізку і здалёк

Яго на полі ўлетку.

На выгляд — сіні матылёк.

На самай справе — кветка. (Васілёк)

Дзе ўначы гарэлі зоры —

Разлілося ранкам мора.

А ў блакітным моры лодка

Адплывае ў край далёкі. (Воблака)

Беленькія гномікі

Жывуць у чорных доміках.

На сонцы без упынку

Старанна грэюць спінкі. (Сланечнік)

Загадкі пра дрэвы

У густым асеннім змроку 

Ззяе сонейкам здалёку: 

У сукенцы струмяністай, 

Упрыгожанай маністам, 

І раняе ліст, бы слёзы 

Беластвольная ... (бяроза). 

Пад зімняй залевай 

 Стаіць каралевай, 

 У яркіх, агністых, 

 Прыгожых маністах. 

 Маніст не шкадуе - 

 Птушак частуе. 

 (Рабіна) 

 Бацька радасна люляе 

 Мноства дзетак на руках. 

 Шапка ў бацькі лісцяная, 

 Дзеткі ўсе ў капелюшах. 

 (Дуб)

Сучасныя загадкі

Конь сталёвы, аўса не просіць, 

А арэ і косіць. (Трактар.)

Ходзіць полем з краю ў край, 

Рэжа чорны каравай. (Трактар.)

Што гэта за машына, 

Што разам і жне і малоціць. 

А ідзе — 

ажно зямлю калоціць. (Камбайн.)

Жалезны конь, у жываце агонь, 

Есці не просіць, а жне і косіць. 

Па полю ўлетку паўзе, 

Траву хутка грызе. (Касілка.)

Не крот, а капае, 

Лап не мае, 

А сеянае з зямлі 

Выкідае. (Бульбакапалка.)

Гусь па вуліцы ідзе, 

Дзюбай вуліцу грызе. (Экскаватар.)

Гудзе, як пчала, ляціць, як страла, 

Крыламі не махае, хто адгадае? (Самалёт.)

Плыве ў прасторы, 

Ды не ў моры, 

Караблём завецца, 

А ля зорак уецца. (Касмічны карабель.)

Па тканаму мору жалезны карабель плыве, 

Мора пад ім шуміць, услед высыхае. 

Сам жа карабель тады кранецца, 

Як да сцяны прыпрэцца. (Электрычны прас.)

Яна на яго злосна бурчэла, 

Кідала яго і вярцела. 

Яно ж пасля гэтага 

Памаладзела. (Пральная машына.)

Мае колы — ды не паравоз, 

Мае стужку, але не матрос. 

Музыкай частуе ён, 

А завуць... (Магнітафон.)

Я не чарапаха — робат, 

Але працаваць люблю, 

Я не слон, але ў свой хобат 

3 дывана ўвесь пыл лаўлю. (Пыласос.)

Праз палі, масты, лясы 

Ляцяць словы-галасы. 

Дзякуючы правадам 

Кажуць тут, а чуюць там. (Тэлефон.)

Пілавінне рассяваю 

I ў час працы я спяваю. 

Лес заўжды мяне чакае, 

Адгадай, хто я такая? (Піла.)

Коўдру, крупы, бохан хлеба –

Я ўмяшчаю ўсё, што трэба. 

А сам еду на спіне. 

Хто я, ведаеш, ці не? (Рукзак, Заплечнік.)

Б'е яго спартсмен ракеткай, 

Ён не крыўдзіцца за гэта. 

I ніколі ён не плача: 

Ні калі ляжыць ці скача. (Тэнісны мяч.)

Загадкі-пытанні

Што сіне не сінячы? (Неба.)

Што бела не белячы? (Снег.)

Што чорна не чэрнячы? (Воран, сажа.)

Чаго на свеце багацей няма? (Зямля.)

Хто ляціць без крылаў? (Вецер.)

Што без вады плавае? (Воблака.)

На чым знаку не наложыш? (На агні і вадзе.)

Што чалавеку самае мілае? (Сон.)

Без чаго чалавек жыць не можа? (Без сну.)

Што хутчэй за ўсё на свеце? (Думка.)

Хто гаворыць на ўсіх мовах. (Язык.)

Што без слёз плача? (Скрыпка.)

Што на свеце ўсім трэба. (Назва, імя.)

Што ў хаце, ды не бачна? (Цяпло.)

Чаго не абнясеш вакол хаты? (Вады ў рэшаце.)

Якога дрэва больш у лесе? (Круглага.)

Што робіць дворнік, калі ў яго на галаве сядзіць верабей? (Спіць.)

Чаму карова кладзецца? (Бо садзіцца не ўмее.)

Пад які куст заяц садзіцца, калі дождж ідзе? (Пад мокры)

Ці можа страус назваць сябе птушкай? (Не, бо гаварыць не ўмее.)

Дзе гарады без людзей, а рэкі без вады? (На глобусе, на карце.)

Дзе мароз улетку водзіцца? (У халадзільніку.)

Казка-загадка "Хмарчын ручнік" ад Расціслава Бензярука

Мядзведзіка Патапку толькі што памылі, выцерлі чыстым ручніком. Маці пачала прыбіраць у хаце, а ён прымасціўся ля акна.

Нечакана выплыла хмарка. Паліў цёплы летні дожджык.

Патапка бачыў, як дожджык мые дрэвы і кусты за акном.

Хмарка паплыла далей. Зноў выглянула сонца. І Патапка заўважыў на небе... каляровы ручнік.

- Мама! - крыкнуў ён. - Глянь: хмарка ручнік пакінула!

- Дзе ён?

- Вунь, на небе, - паказаў лапай Патапка і дадаў: - Я ведаю навошта. Каб дрэвы, памыўшыся, маглі выцерціся.

Тут сонейка схавалася, і ручнік - прапаў.

- А дзе ручнік? - захныкаў Патапка.

- Чаго ты плачаш, дурненькі? - пачала суцяшаць маці. - Сам жа казаў, што хмарка пакінула ручнік, каб дрэвы маглі выцерціся пасля дажджу. Дрэвы выцерліся, і хмарка забрала свой ручнік.

А вы, сябры, ведаеце, які ручнік на небе ўбачыў Патапка?

АДГАДКА ПАД КАТАМ

Казка-загадка "Каваль" ад Расціслава Бензярука

Пасля абеду з захаду прыплыла вялікая чорная Хмара, пайшоў спорны дождж. Ніхто не бачыў, калі Каваль падставіў высозную драбіну і хуценька ўзабраўся наверх. Але неўзабаве ён пачаў старанна працаваць: застукаў, загрукаў, і з накавальні паляцелі залатыя іскры.

Хмара разраслася і закрыла Сонца. А Каваль працаваў і працаваў. Часам грукаў так моцна, што, здавалася, уздрыгвала зямля, а іскры віліся доўгімі змейкамі.

Нарэшце, ці Каваль стаміўся, ці работу сваю ўжо заканчваў, але стукаў ён усё радзей і радзей. А затым і зусім паклаў молат.

Хмара паплыла далей, і зноў выглянула Сонца. Яно папрасіла Каваля:

- Пакажы, што выкаваў ты!

І Каваль выставіў на паўнеба сяміколерны зіхуткі мост.

- Маладзец! - усміхнулася Сонца.


Як завуць Каваля і што за дзіва-мост ён выкаваў?

АДГАДКА ПАД КАТАМ

Свойскія птушкі

У нашай нявесты сарочак дзвесце, выйдзе на двор, вецер павее - цела відно. (курыца)

У стаўку купалася

Ды сухой засталася

І пайшла гарласта

У чырвоных лапцях. (гусь)

З белага камня, з жоўтага воску адазваўся кавалер на ўсю нашу вёску. (певень)

Ходзіць цар па градзе, носіць блін у барадзе. (певень)

Нарадзіўся прарок з белага каменя, з жоўтага воску, стаў прарок праракаці, сталі людзі дзверы адчыняці. (певень)

Не кароль, а ў кароне, не гусар, а пры шпорах, гадзінніка не мае, а час знае. (певень)

Надзьмута, як мех, белая, як снег, на лапатках ходзіць, рогам траву есць. (гусь)

Загадкі пра твар

У адным клубочку ды сем дзірачак. (Галава.)

Поўны хлявец белых авец, а між тых авец баранец. (Зубы і язык.)

Адзін гаворыць, двое глядзяць, двое слухаюць. (Язык, вочы, вушы.)

Між двух свяціл я пасярэдзіне адзін. (Нос.)

Пяць братоў у адну ноч радзіліся, а ростам не роўныя. (Пальцы.)

За сцяною касцяною талалай брэша. (язык)

Ляжыць калода пасярод балота: не гніе, не сохне. (Язык)

Беленькія курачкі з-пад печы глядзяць (зубы)

Повен хлявец белых авец (зубы)

Поўны падпечак белых авечак (зубы)

Брат з братам цераз дарогу жывуць, адзін аднаго не бачаць (вочы)

Чорненькае, махнаценькае, як прыйдзе бяда - пацячэ вада. (вока)

Іголкі і ніткі

Два канцы, два кальцы, а пасярэдзіне цвік. (нажніцы)

Першы канец у жываце, а другі - на верхнім кальцы. Каб першы канец дастаць, трэба ўсе кольцы зняць. (клубок нітак)

Скінуўся ўбок - застаўся хвост на сем вёрст. (клубок нітак)

Кругленькі, маленькі, а за хвост не падымеш. (клубок нітак)

На чым найбольш абручоў? (на клубку)

Крыж на крыжы, хто ведае, нек кажы. (клубок нітак)

Пад страхою пяць паненак мокрыя, а па дарозе пяць дпругіх сухіх ідуць (пальцы жанчыны пры прадзенні).

Пяць авечак стажок скубуць, а пяць дарожкай ідуць (прадзенне).

Пяць уцякае, а пяць даганяе (пальцы ў час прадзення)

Сівенькая, маленькая, а ўвесь свет абшывае. (іголка)

Бегла свінка, залатая спінка, ільняны хвосцік (іголка з ніткаю)

Носік сталёвы, а хвосцік ільняны (іголка і нітка)

Бег кот, праламаў плот (іголка)

Чым я больш кручуся, тым я больш таўсцею. (верацяно)

На адной яме сто ям (напарстак)

Круглая гара, што ні крок, то нара. (напарстак)

Загадкі пра зоркі і месяц

Прыйшла чорна маці, усіх паклала спаці. 

(Ноч.)

Палажу кажух, пасыплю гарох, палажу бохан хлеба.

(Неба, зоркі, Месяц.)

Цёмна-сіняя рагожка

Скрозь усеяна гарошкам, 

Пасярод акрайчык хлеба.

Хто адкажа так, як трэба?

(Неба, зоркі, Месяц.)

Што за цуд за такі:

Па ўсім полі — светлякі,

А найбольшы святляк

Перагнуўся, як чарвяк.

(Зоркі і Месяц.)

Гайда, дзеці, увечар

Дзіва

паглядзім:

Поўны хлеў

авечак,

А казёл 

адзін.

(Зоркі і Месяц.)

Загадкі з поля

Аднойчы дзядзька русы

Спаткаўся ў полі нам:

Тырчаць угору вусы

Даўжэйшыя, чым сам. 

(Ячмень.)

Сінеюць зоркі ў жыце.

Як іх завуць, скажыце? 

(Валошкі.)

Сінявокі, слаўны, чысты,

Галавасты, залацісты.

Дасць абноў ён людзям шмат,

Будзе кожны вельмі рад.

(Лён.)

Маленькі, сухенькі, усіх адзявае. (лён)

Цвіту ўсё лета я,

Жыву ў жыце.

Нашу хлапечае імя.

Як зваць мяне, скажыце? 

(Васілёк.)

На коліку сем саколікаў, кожны ў капотачцы. (Авёс).

Было жоўтым, вырасла зялёным, сонца пацалавала, зноў жоўтым стала. (Пшаніца).

Была ў мяне каморка на тры вуглы і поўна мукі. (грэчка)

Загадаю загадку, закіну за градку, у адзін год пушчу, у другі выпушчу (азімае жыта).

У зямлю кідаем, не жалеем - на другі год разбагацеем (пасеў, зерне, насенне).

Транспартныя сродкі

Пасажыраў спраўна возіць

Па асфальтавай дарозе.

Возіць проста і кругамі,

Дрот чапляе ён рагамі. (тралейбус)

З хаты ў госці, на работу 

Вазіць людзей – яго турботы. (аўтобус)

Хто так гучна завурчаў

І бадзёра паімчаў?

Усяго два колы мае.

Шлем кіроўца апранае. (матацыкл)

Дождж, спёка ці мароз - 

Лес вывозіць (лесавоз).

Кручу педалі,руль трымаю,

І нават тату даганяю! (ровар)

Ліхтарыкі з даху трывожна міргаюць,

Машына чырвоная гучна сігналіць,

Пажар ліквідуе, праедзе скрозь дым,

Каманда ўратуе людзей ад бяды! (пажарная машына)

Павольна едзе, бы гуляе,

І шлях асфальтавы раўняе.

Па дарозе гладкай, новай

Мы праедзем адмыслова! (каток)

Хворы лекара чакае,

І таму яна міргае,

Саступіце ўсе дарогу,

Прапусціце дапамогу! (хуткая дапамога)

Ён па рэйках хутка мчыцца,

Я – на верхняй на паліцы.

Паглядаю ў ваконца,

Як плыве над лесам сонца. (цягнік)

Праз акеан пералятае,

Людзей і грузы дастаўляе.(самалёт)

Крылаў ён не мае,

Але, глядзі – ўзлятае! (верталёт)

Касманаўт у ёй сядзіць,

Ён у космас паляціць. (ракета)

Ён па моры праплывае,

Капітан штурвал трымае (параход, цеплаход, карабель)

Школьныя прылады

Сам я еду на табе. 

А хаваю я ў сабе 

Сшыткі, кніжкі ды алоўкі, 

Ласцік, фарбы, пэндзлік лоўкі... 

Мноства тут патрэбных рэчаў. 

Здагадаўся? Я - (заплечнік)

Што за палачка з прычоскай? 

Абыходзіцца з ёй проста: 

Хвост у фарбу памачаць 

І карціну маляваць! (пэндзаль)

Я сам не малюю, я сам не пішу. 

Але кожны дзень на ўрокі хаджу: 

Каб ручкі з алоўкамі вы не гублялі, 

Захоўвайце іх ува мне, у (пенале)

За алоўкам прыбіраю. 

Ён напіша – я сціраю. (ласцік)

Белы, сіні, жоўты, чорны, 

І зялёны, і чырвоны – 

Кожны ў слоічку сваім 

Мы ў скрыначцы стаім. 

Ты нас маляваць узяў бы. 

Мы – гуашавыя (фарбы)

Ёсць у простага алоўка 

Знакамітая сяброўка: 

Ў ёй па спінцы там і тут 

Лічбы з рыскамі бягуць. 

Сама доўгая, прамая, 

Рысаваць дапамагае, 

Можа мерыць даўжыню, 

Шырыню ды вышыню. (лінейка)

У дзіцяці ёсць яна – спрытна ўсё хапае. 

У дзвярэй ёсць – за яе дзверы адчыняюць. 

За яе нясуць вядро, без яе нязручна. 

І ў пенале ёсць яна. А завецца (ручка)

Вокладка – нібыта дзверы. 

Разгарнеш – і не паверыш: 

Тут і казкі-небыліцы, 

І малюнкі, каб дзівіцца, 

І гісторыі, і вершы. 

Што гэта? Хто скажа першы? (кніга)

Каб пісалі лічбы дзеткі, 

На маіх старонках клеткі. 

Аркушы на скобы сшыты, 

А таму завуся (сшытак)

Я красую на стале, 

Я - мадэль адной з планет. 

Хто паглядзіць на мяне, 

Той пабачыць цэлы свет. (глобус)

Я кручуся ў танцы лоўка. 

На адной назе – іголка, 

Чыркану другой нагой – 

Рыса круглая за мной. (цыркуль)

На пытанне адказаць выпала Рыгорку. 

Ў чорным полі ён малюе белыя разоркі. 

Хто загадку гэтую першы адгадае: 

Ля чаго стаіць Рыгорка, што ў руцэ трымае? (ля дошкі, крэйда)

Загадкі пра восень

Апусцелі палі, хлеб у свірны звязлі

Лугі пакасілі, стагі завяршылі.

Лістота лятае, дождж не сціхае

Калі гэта бывае? (увосень)

На зямлю садзяцца сумна

Жоўценькія матылі.

Пэўна ў іх пра тое думы,

Як зялёнымі былі. (лістапад, восень)

Ішоў даўганогі, не глядзеў дарогі,

У зямлі увяз… Вашым ножкам – гразь. (дождж)

З галінкі збіты ветрам

Ён на зямлю не лёг.

А кружыцца ў паветры,

Як жоўты матылёк. (ліст)

Загадкі пра школу

Дом – палац стаіць высокі,

Нашых ведаў там вытокі.

Радасць свеціцца наўкола,

Ну, вядома, гэта  (школа).

Ва узорных школах ёсць яна –

Парадак без прынукі,

А ў інстытутах – галіна

Асобнае навукі. (дысцыпліна)

У працы не знаю спачыну

Усюды найперш за сталом.

З майго языка за хвіліну

Злятае паўметра слоў. (ручка, аловак)

Каляровыя браткі 

Носяць з дрэва кажушкі. 

Мы завострым ім галоўкі, 

Каб маглі пісаць (алоўкі) 

Палачка цудоўная,

Колерам няроўная.

Трэба толькі ў рукі ўзяць,

Пачынае маляваць. (аловак.)

Рана – росна, у дзень – млосна,

А вечарам – камарыкі. (гультай)

Знаю ўсё і ўсіх вучу,

А сама заўжды маўчу. (кніга.)

У школьным ранцы я ляжу,

Як ты вучышся скажу. (сшытак.)

Па чорным полі зайчык

Скакаў туды-сюды, 

Пасля сябе пакінуў

Бялюткія сляды.(крэйда.)

Кніжкамі набітыя,

На замкі закрытыя,

Паселі на плечы

Школьнай малечы. (ранцы.)