Апоўначы, як толькі на гарадской вежы сталі званіць куранты, з дома выйшаў дзяцюк у белым кажушку і пачаў запрагаць дванаццаць коней. Брычка была незвычайная: адно кола - белае, другое - зялёнае, трэцяе - чырвонае, чацвёртае - залацістае, а ў колах 365 спіцаў.
- Куды едзеш? - спыталіся ў дзецюка.
- На сустрэчу з братам, які з'явіцца праз год, - адказаў вазніца.
Брычка мчалася па палях і лугах, штодзень губляючы спіцы. Потым у дарозе згубіўся адзін конь, другі, а потым - і кола. А брычка ўсё ехала і ехала. За гэты час вазніца падрастаў, мяняўся.
Калі ж на наступны Новы год зноў пачалі біць вежавыя куранты, усё раптам знікла: і спіцы, і колы, і коні, а вазніца быў ужо немалады вусаты чалавек.
Да яго выйшаў зусім яшчэ юны дзяцюк, і яны абняліся.
- Што мне рабіць, брат? - запытаў маладзенькі.
- Запрагай коней і едзь на сустрэчу з тым братам, якога яшчэ няма.
- А як яго я пазнаю?
- Ён сам цябе знойдзе, - сказаў старэйшы і знік, быццам праваліўся ў снежны сумёт.
І дзяцюк стаў запрагаць коней...
Якія браты сустракаюцца адзін раз і толькі ў навагоднюю ноч?
АДГАДКА ПАД КАТАМ:
Стары і Новы год
0 коммент.:
Post a Comment